பார்வை ஒன்றே போதுமா?

பார்வை ஒன்றே போதுமா?

சிறுகதை: பார்வை ஒன்றே போதுமா?

மாற்றுத் தலைப்பு:
பார்வை ஒன்று, அர்த்தம் வேறு
பார்வைகள் பலவிதம்
விபத்தில் வந்த விபரீதம் 

________________________________________________________________--
அவன் வயது சுமார் 40 இருக்கலாம்.

அன்று நீண்ட நாட்களுக்குப் பிறகு தன் வயதான தாயுடன் வெளியூர் புறப்பட்டான். அவன் தாய்தான் அவனுக்கு எல்லாம். உடன் பிறந்தவர்கள் யாரும் இல்லை. உறவு என்று சொல்லிக்கொள்ளவும் யாரும் அவர்களுக்குக் கிடையாது. ஏன் அப்படி? அதைச் சொல்லப் போனால் அது ஒரு தனி ஃப்ளாஷ்பேக் ஆகிவிடும்.

சில பல வருடங்களாகவே அவன் அதிகம் எங்கும் வெளியே சென்றதில்லை. அன்று அதிசயமாக ஒரு தூரத்து உறவினர் (அம்மா வழியில்) இறந்த தகவல் அறிந்து அவன் தாய் கிராமத்திற்குச் செல்ல இருந்தார். சாதாரணமாக அவனை வெளியே அனுப்புவதில்லை. அவனாகச் சென்றால் அக்கம் பக்கம் யார் கூடயாவது கடைக்குப் போய் வருவான், இல்லாவிடில் வீட்டிலேயே டிவி கேட்டுக்கொண்டோ ரேடியோவில் வரும் நிகழ்வுகளைக் கேட்டுக்கொண்டோ இருந்துவிடுவான். அவன் அம்மா காலையில் அவனுக்கு சாப்பிட ஏதாவது கொடுத்துவிட்டு  6 மணிக்கு வேலைக்குப் போனால் சாயந்தரம் 6 மணிக்கு மேல்தான் பொழுதுபோய்த்தான் திரும்ப வருவாள். அதுவரை அடுத்த வீட்டு மீனா அக்காதான் அவனுக்கு எல்லாம்.

அன்று வழக்கத்திற்கு மாறாய் ரயிலில் கூட்டம் அதிகம் இருந்தது. இருப்பினும் அவன் தாய் ரயில்வே போர்ட்டர் ஒருவர் உதவியுடன் தன் அவசரப் பயணத்தின் நோக்கத்தை விளக்கி பொதுக் கோச்சில் உட்கார இடம் பிடித்துவிட்டார்.

ரயில் புறப்பட்டது. அம்மா, நாம எப்பம்மா ஊருக்குப் போவோம்?

அம்மா சொன்னாள்: நாளைக்கு காலையில் 5 மணிக்கெல்லாம் மாயவரம் போய் விடுவோம். அங்கேருந்து ரெண்டு மணி நேரம் பஸ்ல போகணும், அப்பறமா நம்ம ஊர் வந்துடும்டா கண்ணா!!

அவன் ஜன்னலுக்கு வெளியே பார்த்துக்கொண்டே வந்தான். ரயில் பாதையை ஒட்டிய சாலையில் ரயில் செல்லும் திசைக்கு எதிர்த் திசையில் ஏதோ ஒரு வாகனம் சென்றது. நிறைய மனிதர்களும் மூட்டை முடிச்சுக்களும் அதன் மேல் இருந்தன.

அவனுக்கு ஒன்றும் புரியலை. ஏன்மா, அந்த ட்ராக்டர் மேலே நிறைய வச்சிருக்காங்களே, அதெல்லாம் என்னம்மா? ஏம்மா நிறையப் பேர் உக்காராம தொங்கிண்டே இருக்காங்களே, ஏம்மா?

இல்லடா கண்ணா, அது ட்ராக்டர் இல்லை, அது பஸ். அதுல உள்ள இடம் உட்காரக் கெடைக்கலையோன்னோ, அதான் சில பேர் தொங்கிண்டு இருக்கா?
மேலே வச்சிருக்கறதெல்லாம் லக்கேஜ். சில பேர் தங்களோட சாமான்கள் எல்லாம் பெரிசு பெரிசா கொண்டு வந்திருப்பா, அது பஸ்ஸுக்குள்ள வைக்க முடியாதோன்னோ அதான் மேலே வச்சிருக்கா.

ரயில் செல்லச் செல்ல அவன் ரெண்டு பக்கமும் மாற்றி மாற்றி ரசித்துக்கொண்டே வந்தான். அவன் வாழ்க்கையில் அதிகம் ரயில் பயணமோ பேருந்துப் பயணமோ சென்றதில்லை. அதனால் அவனுக்கு எல்லாமே புதிதாய் இருந்தது.

அம்மா, அது என்னம்மா, பெரிசு பெரிசா நிறைய இருக்கே அது மேலே (அவன் காட்டியது சாலை ஓரம் இருந்த வரிசையான புளிய மரங்களை). அவனுக்கு அதை அடையாளப்படுத்தத் தெரியலை.

அதுவாடா கண்ணா, அது புளிய மரம். அப்படித்தான் ரெண்டு பக்கமும் நிறையா இது மாதிரி இருக்கும்.

ஐ, புளிய மரமா? மீனாக்கா எனக்கு புளியங்காய் சாப்பிடக் கொடுத்திருக்கா? புளிப்பா இருக்குமே?

ஆமாம்டா செல்லம். நம்ம ஊருக்குப் போனதும் நம்ம ஊர்க்காரங்ககிட்டச் சொல்லி உன்னை அது மாதிரி நெறைய மரமெல்லாம் செடியெல்லாம் காட்டச் சொல்றேன், என்ன?

சரிம்மா.

மாற்றி மாற்றிப் பார்த்துக்கொண்டே வந்ததில் அவனுக்கு அயர்ச்சியாய் இருந்ததோ என்னமோ அப்படியே உட்கார்ந்தபடியே தூங்கிவிட்டான்.

தூங்கி விழித்ததும் பார்த்தான், அவன் அம்மாவைக் காணலை. பக்கத்தில் யார் யாரோ இருந்தார்கள். அவன் இங்கும் அங்கும் போய்ப் பார்த்ததில் ஒரு பெரியவர் என்னப்பா, யாரைத் தேடறே? என்றார்.

அம்மா!! அம்மா!! என்று ஒரு மாதிரி திகைப்புடன் சொன்னான்.

இங்கேதான் எங்கேயாவது இருப்பா, நல்லாத் தேடிப் பாருப்பா?

சுற்றி முற்றிலும் பார்த்தும் அவனுக்கு ஒண்ணுமே புரியலை. எப்படியோ தான் உட்கார்ந்திருந்த இடத்திற்கு வந்துவிட்டான். ரயில் ஏதோ ஸ்டேஷனில் நின்றது.

அவனுக்கு ஸ்டேஷனைப் பார்த்ததும் அங்கு வரும் மக்கள் அங்கும் இங்கும் அலைவதும், 'காப்பி, காப்பி'  'டீ, டீ' 'இட்லி, காப்பி வடை' என்று குரல்களும் அவனுக்கு அதிசயமாய் இருந்தன.

அம்மா சொன்னாளே, சாப்பிட ஏதாவது தரேன்னு? நாமதான் தூங்கிட்டோமோ? என்று யோசித்தபோதே அம்மா வந்துவிட்டாள்.

எங்கம்மா போனே?

இங்கதான்டா கண்ணா, பாத்ரூம் வரைக்கும் போயிருந்தேன். என்னா, இட்லியும் மோர்சாதமும் கொண்டுவந்திருக்கேன், சாப்பிடறயா?

என்னம்மா? இன்னைக்கும் மோர் சாதமா? இட்லிதான் இருக்கா? வேற ஒண்ணும் இல்லையா?

வேற என்ன வேணும் உனக்கு? நான் தான் சொல்லித்தானே அழைச்சுண்டு வந்தேன். அதைக்கொண்டா, இதைக்கொண்டான்னு கேக்கப்படாதுன்னு?

பசிக்குதும்மா, தோசை வடைங்கறாளே அதெல்லாம் எப்படிம்மா இருக்கும்?
நீ சாப்பிட்டிருக்கியாம்மா?

சாப்பிட்டிருக்கேன்டா கண்ணா, எப்பவாவது. ரொம்ப நாள் முன்னாடி சாப்பிட்டிருக்கேன்டா கண்ணா.

எனக்கு ஏன்மா தோசையே நீ தரலே? அது எப்படிம்மா இருக்கும்?

இதோ, ஒரு மாமா இட்லை வடை தோசைன்னு சொல்லிண்டு போனாளே, அதுல பெரிசா இருந்ததே அதுவா? வடை எப்படிம்மா இருக்கும்?

பக்கத்தில் இருந்த ரெண்டொரு குடும்பத்தார் அவன் கேட்ட கேள்வியைப் பார்த்து வியந்தார்கள். இந்த ஆளுக்கு நடுவயசு இருக்கும், தோசை, வடை எப்படி இருக்கும்னு கூடத் தெரியலையே?

அவர்கள் கூட வந்திருந்த ஒரு சின்னப் பையன் அங்கிள், நீங்க தோசை சாப்பிடறீங்களா? எங்கம்மா கொண்டு வந்திருக்காங்க?

இவன் அம்மாவைப் பார்த்தான், அம்மாவோ பதில் ஒன்றும் சொல்லாமல் வேறு திசையில் திரும்பிக்கொண்டு முந்தானைத் தலைப்பால் அவனுக்குத் தெரியாமல் கண்ணில் தெதும்பிய கண்ணீரைத் துடைத்துக் கொண்டாள்.

இல்லேடா கண்ணா, பரவாயில்லை, நான் அவனுக்கு ஊருக்குப் போய் தோசை வாங்கித் தர்றேன், நீ சாப்பிடுப்பா என்று அந்தப் பையனிடம் அம்மா சொன்னாள்.

அவனுக்கு ஆத்திரமாகவும் கோபமாகவும் வந்தது. அந்தப் பையன் தான் தரேன்னு சொன்னானே? அம்மா ஏன் வேண்டாம் என்கிறாள் என்று யோசித்துக்கொண்டே இருந்ததில் ரயில் கிளம்பிவிட்டது. இவனும் அம்மா தந்த இட்லியை மட்டும் சாப்பிட்டுவிட்டு தூங்கிவிட்டான். ரயிலில் மற்றைய பலரும் தூங்கிவிட்டிருந்தனர். (இரவு 10 மணிக்கு மேல் இருக்கும்).

அப்பப்போ நடு இரவில் ரயில் எங்காவது நிற்கும்போதும் கிளம்பும்போதும் இவனுக்கு தூக்கம் கலைந்து பார்ப்பான். அம்மா ஆழ்ந்து தூங்கிக் கொண்டிருந்தாள். ஸ்டேஷன்களில் யார் யாரோ முன் மாதிரி வந்தார்கள், சென்றார்கள். ஒரே இருட்டாக இருந்ததால் அவனும் ஒன்றும் புரியாமல் மறுபடியும் தூங்கறமாதிரி கண்ணயர்ந்தான்.

காலையில் 5.30 மணிக்கு ரயில் மாயவரத்தில் நின்றது. அம்மா அவனை எழுப்பி 'ஊர் வந்துடுச்சு, இறங்கணும், எழுந்துக்கோடா?' என்றாள்.

அவன் மெதுவாக எழுந்து அம்மா தந்த ஏதோ ஒரு பையை தூக்கிக்கொண்டு அம்மாவுடன் நடந்தான்.

அவர்கள் வெளியே வந்து ஒரு கை ரிக்சா பிடித்து பஸ் நிலையம் சென்று கிராமத்திற்குச் செல்ல பஸ்ஸில் அமர்ந்தார்கள்.

பஸ்ஸில் அமர்ந்ததும் அவன் கேட்டான். ஐ, அம்மா, நேத்திக்கு பார்த்தோமே அது மாதிரி நெறைய இங்கே இருக்கேம்மா?

ஆமாம்டா, இதுதான் பஸ் ஸ்டாண்ட். எல்லாரும் அவங்க அவங்க ஊருக்குப் போறதுக்கு பஸ் தேடி இங்கதான் வருவா.

பஸ் புறப்பட்டதும் அவன் வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டே முன் மாதிரி பார்த்த விஷயங்களையெல்லாம் கேள்வி கேட்டுக்கொண்டே வந்தான். பக்கத்தில் வந்தவர்களுக்கெல்லாம் அவன் கேள்வியைப் பார்த்து அம்மாவிடம் 'ஏம்மா, இது உங்க பையனா?' அவன் கேக்கற கேள்வியைப் பார்த்தா அவன் ஸ்கூலுக்கு ஏதும் போனதில்லையா? படிச்சதில்லையா?

வாழை மரம், தென்னை மரம், தோட்டம், வயல் என்று எதையோ பார்த்து இப்படிக் கேக்கறானே?

அம்மா: அவன் படிச்சதில்லைங்க. அவன் வெளியே எங்கயும் வந்ததில்லை. இப்பதான் ரொம்ப நாள் கழிச்சு நானே ஒரு ப்ரயாணம்னு ஊருக்குப் போறேன்.

அந்த மனிதர் அப்படியே யோசித்துக்கொண்டே வேறுதிசையில் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்.

[அம்மா என்னத்தைச் சொல்வாள்? 

மனதுக்குள் நினைத்துக்கொண்டு கண்ணில் முட்டிக்கொண்டு வந்த கண்ணீரை துடைத்துக்கொள்ளக் கூடத் தோன்றாமல் எங்கேயோ வெறித்துப் பார்த்தாள்.

"இந்தப் பிள்ளை பிறந்து மூணு வயசு வரைக்கும் நல்லாத்தானே விளையாடிக்கொண்டும், சாப்பிட்டுக்கொண்டும் இருந்தான்.

இவனுக்கு இவன் அப்பா மூஞ்சி கூடத் தெரியலையே. அதைப் பார்க்கக் கூடக் கொடுத்து வைக்கலையே? ஒரு ஞாபகமும் இல்லையே இவனுக்கு?

அட ஞாபகம் இல்லேன்னாக் கூட பரவாயில்லையே, அன்னைக்கு அது மாதிரி ஒண்ணு நடக்காம இருந்திருந்தா, இன்னைக்கு இவன் நல்லாப் படிச்சு வேலைக்குப் போய் கல்யாணம் ஆகி பேரப்பிள்ளை கூடப் பார்த்திருப்பேனே?

அந்தப் பாழாய்ப்போன லாரிக்காரன் கொஞ்சம் பார்த்து ஓட்டிண்டு வந்திருக்கக் கூடாதா? இவன் அப்பா ஓட்டிண்டு போன ட்ராக்டர் அந்தக் கிராமத்து நெடுஞ்சாலை சந்திக்கும் வளைவில் கண்மண் தெரியாம வந்த லாரியில் மோதி இவன் அப்பனை நடு ரோட்டிலேயே சாய்ச்சிடுச்சே?

அன்னைக்கின்னு நான் கூடப் போகலை. வீட்டுல முடியாம இவன் தாத்தாவை ஆஸ்பத்திரிக்கு கூட்டிப்போகணுமேன்னு வீட்டுல இருந்துட்டேன். இவனை மட்டும் கூட்டிக்கொண்டு அவர் ட்ராக்டர்ல பண்ணைக்கு வேலைக்குப் போனார். (அவர் பண்ணையில் வேலை பார்க்கும் ட்ரைவர்).

அந்த விபத்துல அப்பனையும் முழுங்கிட்டு தன்னோட ரெண்டு கண்ணையும் தொலைச்சுண்டு அப்பிராணியா குத்துயிரும் குலையுயிருமா இவனை ஆஸ்பத்திரில பார்த்ததைச் சொல்லவா?

டாக்டர் ரெண்டு நாள் கழிச்சு, இவனுக்கு ரெண்டு கண்ணும் பார்வை போயிடுத்து, அதிர்ச்சியில பேச்சும் வரலேன்னு சொன்னபோது இடிந்து விழுந்தவள்தான். ஒருபக்கம் புருஷனையும் தொலைச்சாச்சு, இன்னொரு பக்கம் ஒரே பிள்ளைக்கும் இப்படி ஆயிடுச்சு.

அதுக்கப்பறம், அவளுக்கு மேற்கொண்டு வைத்தியம் பார்க்க என்று வசதியில்லை. சில வருடங்களில் தாத்தாவும் போய்விட்டார்.

அந்த ஊரில் இருக்கப் பிடிக்காமல் வேறு ஊருக்குச் செங்கல்பட்டுப் பக்கத்துல ஒரு சின்ன ஊருக்கு வந்து ஒரு பங்களா வீட்டில் சமையல்காரியாய் வாழ்ந்து பிள்ளையை வளர்த்தாள். நாளாவட்டத்தில் பேச்சு மட்டும் வந்தது. பிள்ளையை பக்கத்து வீட்டில் மீனாவிடம் விட்டுவிட்டுத்தான் வேலைக்கு போவாள்.

பங்களாவில் வேலை செய்தாலும், தன் ஏழ்மை மற்றும் சூழலைக் கருத்தில் கொண்டு அவர்கள் தரும் எதையும் கௌரவம் கருதி சம்பளத்திற்கு மேல் எதற்கும் ஆசைப்படாமல் தான் உண்டு, தன் வேலை உண்டு, பிள்ளை உண்டு என்று வாழ்ந்துவிட்டாள்.

அவனைப் படிக்க வைக்கவும் வசதியில்லை. யாரிடம் கேட்பது என்று தோணலை. ஓரிரு பேரிடம் முன்னர் உதவி கேட்டுப் பார்த்தாள். அவர்கள் வேறு விதமாய் தங்கள் எண்ணங்களை இவளிடம் பேச்சில் வித்தியாசமாய் இருக்கவே எல்லாத்தையும் ஒதுக்கிவிட்டாள். அவன் படிக்காமலேயே இருந்துட்டுப் போகட்டும் என்று விட்டுவிட்டாள்.

மீனா பிறிவியிலேயே ரெண்டு கால்களும் ஊனம். நடக்க முடியாது. அவள்தான் அவனுக்கு அவ்வப்போது வெளி உலகத்தைப் பற்றி தனக்குத் தெரிந்த அளவுக்கு சொல்லித் தருவாள். இவளும் வேலை முடிந்துவந்து இவனுக்கு இரவு உணவு தயாரித்து கஞ்சியோ கூழோ மோர் சாதமோ இட்லியோ செய்து கொடுத்துவிட்டு தூங்கிவிடுவாள்.

இவனுக்கு 35 36 வயசு இருக்கும்போதுதான் மீனா வீட்டுக்கு வெளியூர்லருந்து வந்த ஒரு பெரியவர் இவனைப் பற்றிக் கேள்விப்பட்டு, தனக்குத் தெரிந்த ஒரு லயன்ஸ் கிளப் மருத்துவச் சாலையில் வைத்தியம் செய்ய வைத்து, இப்போதுதான் ரெண்டு வருஷமா ஒரு கண் பார்வை மட்டும் வந்திருக்கு. அதுவும் யாரோ ஒரு புண்ணியவான் கண் தானம் தந்ததால் ஒரு கண் பார்வை மட்டும் கிடைத்துள்ளது. ரெண்டாவது கண்ணில் ஏதோ குறையாம், இனிப் பார்வை திரும்ப வாய்ப்பேயில்லை என்று டாக்டர் கைவிரித்துவிட்டார்.

இதையெல்லாம் யாரிடம் சொல்வாள்? அதுவும் பஸ்ஸில் முன் பின் தெரியாத ஒருவரிடம் இத்தனைக் கதைகளையும் சொல்ல அவளுக்குத் தைரியமில்லை.

அவன் பஸ்ஸில் ஜன்னல் சீட்டில் இருந்தபடியே வேடிக்கை பார்த்தபடியே வந்தான்.
(concluded)

Hard work hardly works? Part 3

Let us analyze the subject of ‘hard work’ elsewhere in other continents.

Many immigrants from all walks of life continue to reach newer destinations across the globe specially to the Western world, viz. USA, Canada, Brazil, Europe, UK or farther Far Eastern destinations like Japan, New Zealand and Australia.

The situation and level of hard work that one needs to endure in all sphere of workforce is no different either.  The destinations listed above invariably offer an equal opportunity for the expat community to migrate permanently in the host country of their choice, with all the routine legal and statutory stipulations so the price they pay to continue their fortunes is somewhat different than their counterparts in the Gulf Region.

Because, the Gulf expats knew for sure they need to return to their native land, come what may, at the end of their retirement and/or chosen ‘calling-it-a-day’ symptom enforces their discontinuance to be an expat any more.

On the other hand, the expats in rest of the world, have an equal opportunity to migrate and settle at the host country; it’s only their discretion to take a call end of the day, which their Gulf brethren is not blessed with. Certain expats from specific countries (say Sri Lanka for instance), they are not in a position to think of returning to their native land, however emotionally they are attached to, due to prevalent social or ethnic vulnerable and insecure standard of living. So it makes all the more unthinkable for such community to unsettle in their host country, so they are forced to take and face the critical life style, at times, at an expensive cost of living.

For the South Asian expat community living in Far East, certain host countries offer enormous opportunities and greener postures with a price tag attached to it. While such expats can think of permanently settle in the host country, the latter invariably put forth certain conditions that they former need to forego their properties and belongings back home in their respective home country, implying the moment these expats decide to settle down and take the permanent residency or citizenship as the case may be, they must be prepared to delink their native country’s legal framework, however they may be attached to it emotionally; after all, it becomes a tough call for such expats to decide and conclude whether or not to accept the host country’s offer to become permanent resident or citizen, with no clue of the real outcome in store for them,  far into the future.

1)      Arts and Literature, Education, Research and Development

If you analyze and try to define hard work ‘how it works’ or ‘does not work’ in this faculty, it is even more significant and you reach new proportions to think of and you would be in a dilemma to conclude what is right or wrong.

There is never a perfect ‘right’ or ‘wrong’ scenario here. What one thinks is right as per his perceptions and ideas or ideals, it’s equally wrong to the other’s perception and ideals.

If you take education, Arts and Literature as a faculty and analyze to start with, one tends not to ignore the level of hard work that one puts forth in achieving his chosen objectives and goals in life.  Everyone is entitled to his opinion, ambition or objective to become ‘X’ ‘Y’ or ‘Z’ in their respective faculty, in the process, they exert every meaningful effort and time with a view to succeed end of the day, with no real assurance whether they would succeed or not.   Each individual explores every opportunity and leaves no stone unturned to achieve their career or professional objectives.

In the process, they are forced to face ample competition, sustained hard work and at times the routine exploitation is never ruled out here too by the so-called ‘smart’ or ‘shrewd’ workforce.  Someone somewhere works hard and comes out with an output; a totally different someone elsewhere in other part of the world truly exploits the proprietary hard work by simply ‘copy and paste’ and claim the very real hard work by other party as if he himself is entitled to the copyrights and royalties whatsoever. This way, the new wave technological advancement and discoveries of google, youtube etc. becomes all the more vulnerable source for these ‘smart workers’ thus making the sheer and real hard work truly exerted by their original thoughts and creative work gets exploited invariably. Here the sad part in the whole scenario is the true hard working individual loses to the smart worker without even realizing that he is at a loss.

There are certain creative thinkers and achievers who work day in and day out to come with a truly marvelous or excellent output by burning their mid-night oil at times; at times their fellow countrymen – the so-called smart folks - do exploit and compete and make it all the more difficult and meaningless for the original creative workforce thus ridiculing their true nature of hard work.

If you look at historically, especially in the arts faculty, there have been innumerous quantum of true performers who have contributed to the arts and literary world by way of their original creative work. In later centuries, we observe the original becomes meaningless with the continued exploitation and reenactment by later generation of ‘smart workforce’ who claim to be creative, but if you look at the reality, they only do a ‘cut and paste’ work by simply rechristening the original work as if it is their own ‘creative’ work; they only emulate the forefathers in their performing arts and creativity, but the former gets all the more credits and royalties that the current market offers while the native original creative thinker or their next of kith and kin are deprived of the royalty or benefits which they are otherwise entitled to.

So, one is forced to think what ‘hard work’ is or ‘smart work’ literally means, and, how hard work really matters in present way of life in 20^th or 21^st century?  With more and more innovations and discoveries coming up, we never know how far this sort of exploitation would lead to exponential proportions.

2)      Politics, Media and Communication

Let’s analyze how it works in the Political, media and communication faculty.

It’s needless to indicate the level of exploitation of the present generation of political pundits and players across the country and continents.

By their sheer action of totally unethical proportion and means of corruption, non-governance, lack of responsibility and accountability in every walk of life in political dharma – be it private or public governance – one fails to understand if anyone truly acknowledges the fact that these so-called present generation of political players do ridicule the very patriotic and original hard work exerted by our political forefathers who have given their best to sacrifices and sufferings in being politically imprisoned during their time fighting the then colonial rulers in pursuit of their political fight to obtain independence.

We have known hundreds of freedom fighters who followed Mahatma Gandhi in their fight against colonial rulers and gave in their entire wealth in the process before we actually thought we achieved political freedom to govern ourselves.  Alas, our predecessor politicians for over 65 years post-independence have only proven worthless in their capability to give us a legitimate democratic governing system that really works for the people, by the people and through the people.  What we currently have a pseudo-democracy; popular governments come and go but the truly hardworking common man is deprived of his one day meal or one day earning mechanism and is shown a so-called virtually not-functioning meaningless yojanas.  

If you ask these politicians and babus in the governing mechanism across the continent, they would claim they are putting ample hard work purely to serve the people in the name of democratically elected governments; decades after decades we have seen only deteriorating economic condition in the country.  Our neighbors are not happy or blessed with a meaningful governing system either.

The so-called ‘smart’, ‘shrewd’ and self-styled chanakyas only ensure their own families are fed and protected with an assured treasury for their next 4 generations to sit and eat forever, at the cost of public exchequer. Our Corporate heavyweights in the Trade, Commerce and Industry are no different either.

One fails to again understand where is the hard work, what happens to the real hard work that every common man puts forth in their pursuit to make a meaningful and sustained living for him/her and the next generation of kith and kins.

Look at the zopatpattis, kamathipuras or similar shanti towns where umpteen numbers of women - some in their amateur teenage - some in their near-to-retirement adulthood, do extremely suffer very hard to make a living by giving their biological flesh on trade ONLY to die pseudo-virgin with all the resulting HIV-infected deceases and related health hazards.  They too work hard to justify their living. One may blame their lack of proper education for this social menace, but, we cannot rule out their sheer hard work, stress and mental or psychological depression they go into in their daily life. Of course, some smart among them do exploit their truly hard working colleagues and fellow flesh traders.  See, here too the truly smart flourishes by and large.

Look at the agricultural sector across the continent; Truly hard working agriculturist or farmer is not getting his true and entitled share of his crop or commodity that he produces.  So-called middlemen do exploit their fortunes in the name of ‘fair trade’ with all the legal mechanisms and legally provided for commerce and trade route, nobody questions their means as to why the real cost of produce is not shared with the farmer end of the day.

In the field of education, little said is better.  Government’s responsibility is to give education either free or at a meaningfully fair price that common man can afford to pay, cutting across various spectrum of caste-based society; Government’s responsibility to curtail middlemen in education, but alas, almost 90% of the education system has been privatized and each Tom, Dick and Harry variety of politicians lure the system exploiting the loopholes in the system.

On the contrary, supply of liquor or alcoholic produce must have been with the private sector, but in the name of ensuring illicit liquor and alcoholic produce, successive governments failed to address the menace but chose to take up the manufacturing and selling mechanism by retaining the trade and commerce of this segment to itself instead of leaving it to the private players. 

Look at the film fraternity.  As of compiling this write up, this sector is not even recognized and considered as an industry.  However, lot of creative hard work in this trade goes into luring the public’s money by exorbitant charges at the theater while most successful or box-office hits are simple remade versions of successful ventures in one or the other language productions. No truly realistic home-production with original creative work we can see on display on silver screens these days. Smart businessmen or middlemen do continue to exploit the really creative hard work at throwaway prices and make hey while Sun shines.

The list can go long and farther to every spectrum of Trade, Commerce, Industry or any other form of meaningful way of running an average public life. One fails to understand again and wonder if truly hard work ever works these days.   I would honestly unfortunately conclude it hardly works, Amen!! 

(to be continued)

Hard work hardly works ? Part 2

How do you define ‘hard work’?  How you explain what, how and where it matters ?

Let’s take a series of analogies to analyze this as to how it works (or not works rather) in various faculties and walks of life:

Workforce and labor market (cutting across various industries, demographics and market segments)

Arts, Fine Arts, Performing Arts and Education (cultural or sociological differences notwithstanding)

Politics, diplomacy, media and communication (no continents  being exclusive)

1)      Workforce and Labor Market (Trade, Commerce and Industry, including Public & Private Sector)

Consider any scenario of workers engaged in their day to day work processes, you will find by and large every work exerts ample efforts and gives his whole energy and time to deliver his targeted output for whatever objectives they are working for; by whatever means, talent, skillset, knowledge, capabilities utilizing their technical or academic knowhow and expertise they are aware of or have been trained unto. 

In every scenario, they engage themselves in various capacities right from a low-wage to high profile positions in an institution. Some work for 8-10 hours per day religiously; some work only less than 6 hours still their inputs in the process to achieve the organization or institution’s goals makes more sense. Each of them contribute in one way or other for the success or targeted results end of the day.

Some never work at all, but they know how to smartly exploit others’ work to their benefit and claim end of the day that they are the key contributors to the progress of the entire work being completed.

One would say these guys are ‘smart workers’, while they are neither smart nor do any meaningful work other than simply exploit those who truly work hard and reap the benefit.  In political terms,  it’s known as ‘Chanakya’ tools.

In certain geographies (South East Asia for instance), expatriate workers from South Asia literally toil their day in and day out to make a living for whatever they are paid for with a sheer hope to make a living to meet their familial or personal obligations and commitments back home to support their near and dear ones.

Yet, these expat community are seen as a threat to local and ethnic workforce as if the former is depriving the fortunes and opportunities available for the latter, especially considering the wages the expats manage to get while the ethnic group thinks they are lost in the battle to survive and are forced to compete in all respects right from obtaining the requisite skillset, knowledge, experience and expertise just only to match that of the expat community.

Certain countries in the region also offer immigration opportunities to such expats to settle down in the long run by way of governmental offering to the expats to become permanent residents en route to becoming future citizens of the host country or land. 

Becoming a permanent citizen or citizen in the host country comes with its own obstacles, compromises, sacrifices from all perspectives (ethical, emotional, psychological barriers to be overcome before taking a final decision whether or not to give up their native citizenship with a view to obtain the new one in the host country).  Indirectly, this impacts the local and ethnic citizenry at large, since the competition is limited to a reasonable extent as long as these expats continue their livelihood as expats; the moment expats want to become citizen in the host country, the real competition enhances to extra proportions exponentially.

In other parts of the world, like the Middle East or Gulf Region, the situation is totally different.

The South Asian community of expats who migrate to Middle East or Gulf Region historically migrate only to make a sustainable living and earning from their sheer hard work with all its prices they pay in the process viz. the routine compromises, sacrifices leaving their near and dear ones from their familial background only to improve or enhance their social and economic viability to make a sustained living with the current rate of inflation and economic conditions worldwide. They are no different in terms of exerting unequivocal effort, time and labor similar to their counterparts elsewhere in the South East Asia. 

However, the Gulf expats cannot think of migrating in the host country permanently nor convert as future citizen, due to local laws and statutory stipulations.

In either part of the vertical here, the level of competition, exploitation, individual sacrifice and compromise and the amount of hard labor that one had to endure is no different nor becomes the subject matter to dispute.

The level of exploitation of the truly hard-working labor force by the so-called smart workforce in the Gulf region is significant to note in that there are certain expat community not from South Asia but from local brethren from Middle East do take advantage of their native language.  One used to wonder at times – comparing the South Asian expat with their counter part from Middle East - as if what it takes for the latter to enjoy more benefits and compensation just because they have the linguistic advantage than the South Asian expats.

Most of the instances, one notices, from the external outlook, it’s nothing to be blamed or case to ponder for the South Asian workforce because they go their themselves to make a living so one is expected to face such exploitation and so the resulting compromises to sustain a continued and balanced living, only to ensure their familial near and dear ones are safe-guarded and protected with the sheer foreign exchange these expats contribute to their native country they belong from.

This makes the South Asian workforce all the more vulnerable in terms of the compromises they continue to endure for an infinite period, at times it goes decades long that they don’t bother to return to their home-country because year after year, they accrue more and more obligations and commitments back home that they aren't in a position to afford to forego the gulf job and its benefits that come with it, the lack of it if they look for opportunities in their home country. 

In the first place, they need to take a reasonable at times unreasonable amount of financial loan or obligation just to secure a job offer in the gulf market; and the in the process of sustaining that job, they need to digest whatever exploitation, low-income or no income during their stay in the region to make a living.

Thus, the hard work to endure a hard living for a life-long tenure in Gulf or Far East Region makes the task all the more significant for these expats to make and endeavor anything to survive, else they must be ready to forego a decent living for themselves, but also to their beloved family back home. 

    (to be continued)

Hard work hardly works? Part 1

We hear lot of idioms and phrases in our daily life.

Right from our childhood, later in high schools, colleges, universities, at home, or at workplace in our truly materialistic world that we are in, we have been constantly induced to believe in or have faith in, so we happen to come across these phrases / idioms / sayings :

Hard work always pays off!!

Hard work never fails!!

Good work or bad work, hard work only matters!!

Patience, perseverance and discipline matters in every walk of life!!

Indiscipline or indiscretion is not tolerated!!

>> And so on, and so forth!!

One fails to understand the true way to interpret these.

(Kindly excuse, I might use certain example of incidents, events, occurrences or references to international personalities to put forth my point of views here.  It doesn't automatically mean or imply I am trying to ridicule or leave my emphasis here from the truly Indian standards or happenings in the Indian sub-continent. If certain references literally mean so, I can’t help it, yaani!!).

Let’s take roughly 500-1000 years of world history or Indian history for that matter. Then compare it with the post 20^th Century socio-economic standards or living conditions across the globe.

Hundreds and thousands of our forefathers have literally shed their blood and venom in terms of their truly significant hard work, disciplined life style, enduring umpteen numbers of hardships, compromises or sacrifices en route achieving their perceived or not-so-perceived goals and objectives in life. Such compromises and sacrifices would have been in the form or like of their hard earned money, wealth, physical effort, rendering their valuable time so they gave their everything they could fully foregoing their mental, physiological, psychological at times biological well-being. 

Some of them were blessed with some sort of handicap (physical or biological perhaps psychological too!!). Despite their misgivings, they have put in lot of their efforts to see the real world that we are in.

Those who have their academic brilliance or excellence or the lack of it per se, managed to contribute to this world some way or the other through their findings, research and development with constant and continuous improvement (scientific or non-scientific, spiritual or non-spiritual, political or apolitical, amateur or mature), the list goes on.

Few could have contributed by their ethical or unethical ways and means, nature only knows, that we in our generation see and enjoy the results and fruits!!).

The results and fruits can again be enumerated to the hundreds and thousands of innovations and discoveries, human or inhuman adventures, literary marvels, some excellent performances in the field of arts and music or artistic theatrical on-stage performances (onscreen or off-screen),  the outcomes are in front of us to enjoy repeatedly.   Courtesy the most advanced innovation or discovery whatever you name it, the internet is here to stay forever so we can retrieve any data from the past by a simple google-surf or youtube archives.

In every walk of life one common liner that comes across is ‘hard work’.

At times we notice certain yesteryear discovery becomes meaningless in a later century (see the concept of writing letters to our near and dear ones, sending physical greetings to wish someone on his birth day or any other anniversary or send condolences on a sudden demise happening elsewhere), writing snail mail is history now.  Sending telegrams and telex is already history; and very soon sharing info via facsimile is going to be history.  Does that demean the very discovery or innovation of these facilities or tools suddenly becomes meaningless? What happened to the hard work that went behind such discoveries?

In every continent or nook and corner of the world, someone somehow works hard and sheds his / her blood to earn his living in any form that he can afford to or be blessed with by any means.

Tatas or Birlas, Ambanis or Marans, Bill Gate’s , Steve Bob’s or Mark Zuckerberg’s, Warren Christopher’s or Amarithya Sen’s, Tagore’s or Bharathi’s, Edward Snowdens or Julian Assange’s,  Subramaniam Swamy or Anna Hazare, Kuppammal or Suppammal, Kanniappan or Muniappan, Malhotra or Manmohan Singh, Chidambarams or Ahluwalias, MKarunanidhi or MGRamachandran, Tony Alexander or Naresh Goyal, Lee Kuan Yew  or Fidel Castro, Abdul Kalam or Albert Einstein, Ang Saa Sui or Mahatma Gandhi,  Ramaswamy or Kuppuswamy – I only managed to recall certain names from history books, there are umpteen numbers of individuals who have contributed by their work to this world -  this is nothing to demerit or ridicule thousands of others who have done their part globally. Regardless the nationality or their respective ethnicity and socio-economic well-being or the lack of these, one common liner that we can link is ‘hard work’.

You ask them ‘what’s their strength that they think they would attribute to their success’, something most commonly would come to their mind is ‘hard work’, however ethical or unethical the audience would perceive their work and outcome per se. 

(to be continued…..)